Voorstellen van de auxiliars

Hoi Iedereen,
Het gaat hier goed, met het werk en met mij!
Het laatste wat ik jullie gestuurd heb was de vooruitgang van Gabriel op school. Ik ben erg trots dat ik kan zeggen dat hij nog steeds zo hard vooruit gaat! Echt ongelofelijk, had ik niet verwacht.
Bij Gabriel heb ik 2 auxiliars ingezet, auxiliar betekend hulp, en dat zijn ze. Echt erg leuk om met ze samen te werken. Zowel Kelly als Deyra zijn studenten psychologie aan de universiteit in Cusco. Ze zijn bijna klaar met de opleiding en van autisme hadden ze wel gehoord ja……………….dat is toch het syndroom van Down????? Het leuke aan hen is dat ze erg gemotiveerd zijn en leergierig. Nadat ik hen beiden een basiscursus autisme heb gegeven zijn ze aan de gang gegaan. De eerste 2 weken waren erg intensief, ook voor mij, omdat ik iedere dag op beide plekken was om hen in te werken. Hierdoor kon ik hen direct in de praktijk herinneren aan de cursus, bespreken wat de betekenis van het gedrag kon zijn en op welke manier je het kunt sturen. Alletwee begrepen ze het snel en werden ze alleen maar enthousiaster.
Begrijpelijk was dit voor moeder Frenanda ook heel confronterend, 2 jonge grieten die aan de slag met haar zoon en binnen een paar weken kunnen zij hem wel sturen en zij nog niet. Dit was vooral bij Kelly van invloed omdat zij met Gabriel direct thuis werkt en dus het meest confronteerde.

Na 2 weken zei Fernanda dan ook dat ze niet verder wilde met Kelly in huis. Ze gaf hier allerlei redenen voor die nu niet echt geloofwaardig waren. Een ervan was: ze komt altijd te laat……………(wie het zegt dacht ik stiekem) (Kelly is 1 van de punktueelste Peruanen die ken) Ze had geen geld voor het busgeld. (dat is wat ik aan de ouders vraag voor de hulp die we ze geven, dit is echt niet veel / eerder een principe kwestie. Veel ouders zijn ook blij dat ze iets kunnen geven om hun waardering te laten merken voor ons werk). Maar gelukkig, nadat ik eerst met ieder apart had gesproken daarna met zijn drieen tegelijk konden we verder.
Op dit moment is Fernanda zo tevreden dat ze aan mij heeft gevraagd of toch ook niet weer in Lima wil gaan werken. Daar woont een vriendin met ook een autistisch kind en ze denkt dat het goed is voor hen als ik daar ook kom.
Zoals ook in Nederland zijn op school de eerste resultaten te zien en gaat het net iets gemakkelijker en beter als thuis. Deyra heeft echt al veel bereikt met hem, erg leuk om te zien hoe ze nu aan Gabriel opdrachten geeft. Dat hij zijn spullen om moet ruimen, geen papier op de grond mag gooien en zeker geen eten. Hoe ze hem verwijst naar zijn schema om uit te leggen wanneer hij zijn tussendoortje krijgt. Hij heeft vaak geen ontbijt op en komt dus met honger op school. Daar mag hij wel eerder eten maar hij moet eerst wat doen. Jawel, kijkend naar zijn schema begrijpt hij wat hij moet doen voordat hij zijn snoepontbijt krijgt. (dat wordt dus een volgend werkpunt in huis maar eerst de basis wat sterker maken………)
Ik had aan ze gevraagd om iets op te schrijven hoe het voor hen is om met Gabriel te werken.
Als wij zover zijn in de opleiding zijn we overspoeld met reflectie verslagen, weten we dus heel goed wat er op papier moet komen staan. Hier zijn ze dat dus duidelijk niet gewend en had het dus wat meer aandacht nodig. (kom ik later nog op terug).
Deyra vindt dat ze veel van Gabriel leert doordat ze hem kan helpen. Hij leert haar waarom hij zich zo gedraagt en hoe ze hem daarbij kan helpen. Ook sta ze er van te kijken dat zij aan Gabriel kan leren door hem regels en duidelijkheid te geven.
Kelly is wat uitgebreider, zij vindt het ook belangrijk om te werken met Abrazos omdat we er voor iedereen zijn, met en zonder een dikke portemonnee. Zij wil dit graag ook ondersteunen omdat ze dit belangrijk vindt voor haar land. Haar ervaringen vindt ze belangrijk omdat ze via succes haar werk kan verbeteren. Eerst vond ze het erg moeilijk om Gabriel aan de regels te houden, nu lukt dit veel

beter. Als hij eerst een crisis (driftbui) had voelde zij zich ook erg slecht, gelukkig gaat ze beter begrijpen waardoor het komt en kan ze het meer voorkomen.
Opvallend is dat zij ook beschrijft dat dit vooral door mijn geduld komt,zeggen ze in de school ook vaak. Ik denk dat wat hun geduld noemen, ik consequent zijn noem. Ze is blij dat ze de kans krijgt om via ons over het autisme te leren.

Dan hebben we ook nog Cusi, de eerste auxiliar. Ook zij zit in de klas van Deyra en Kelly en is bijna klaar met de opleiding. Zij wil graag naar America om zich daar te specialiseren maar of dit gaat lukken…………(afhankelijk van wel of geen geld) Zij werkt bij Roderigo die zoveel huilde en zijn moeder kneep. Daarnaast wil ze ook beginnen bij Ryder maar dat schiet niet echt op. Dat komt omdat de ouders van Ryder veel problemen hebben en op dit moment gescheiden leven.
Moeder is erg gedeprimeerd en heeft dan wel en dan geen energie. Waardoor Cusi dan wel en dan niet mag komen. (vaker niet dan wel). Nu met Yorga, moeder van Ryder, afgesproken dat het belangrijk is dat Cusi 2 x in de week kan komen. Dat het fijn is als zij er bij is maar dat dit nu nog niet hoeft. Eerst gaat Cusi met Ryder volgens een afsprakenbord werken , als moeder zich beter en sterker voelt gaat zij het ook overnemen………..

Bij Roderigo gaat het erg goed, hij “weet” wanneer Cusi ongeveer gaat komen en gaat dan om haar vragen. Hij vindt het erg leuk om de activiteiten met haar te doen. Huilt veel minder, bijna niet meer en het knijpen is gewoon verdwenen!
Helaas is woensdag altijd een mindere dag voor hem en wrs is hij dan te moe om zo bezig te zijn. Cusi gaat nu proberen hoe het gaat als ze naar de dierentuin, meer kinderboerderij, ga. Hoe leuk hij het vindt om bij mij een taart of koekjes te komen bakken. (hij vindt het leuk om te helpen koken, maar ze hebben geen oven thuis).

Cusi vertelt het volgende over het werken bij Abrazos:
Zij ervaart het werk bij Roderigo als heel intens en toch ook wel complex. Voor haar is het erg leuk om te merken dat hij zo blij wordt als hij haar ziet en ze vindt het moeilijk dat hij gaat huilen als ze weggaat……… Ze is blij dat hij meer en beter gaat praten, zijn woorden beter uitspreekt. Dit werk leert haar om met meer geduld (daar is het geduld weer) en vriendschap deze kinderen te begeleiden. Ze gelooft nu dat dit het beste medicijn is en is erg trots dat ze dit kan doen.
Roderigo is zo vooruit gegaan met zijn communicatie schema dat zijn moeder nu ook wil gaan proberen om dit te gebruiken tijdens het aankleden. Dan zijn we precies waar ik wilde zijn, dat door het voorbeeld van de auxiliars, de ouders de vooruitgangen gaan zien en het op andere momenten het voorbeeld willen gaan volgen!
Ik heb iedere week met hun een intervisie, ik stimuleer heel erg om te leren kijken naar hun eigen gedrag en welke invloed dit heeft op het kind. Om hen te laten na denken waarom het kind op deze manier reageert. Ik merk dat het nog moeilijk voor ze is, ze vinden het wel leuk en hebben iedere keer weer erg veel vragen. (waarom……….) Afgelopen vrijdag hebben we ’s avonds de intervisie gehad omdat Cusi en Kelly een weekeind weg gingen. Ze zeiden niet dat ze niet konden maar wilden het graag op een ander moment omdat ze het niet wilden missen. Omdat het rond etenstijd was en ik dan altijd erge honger heb had ik eten klaar gemaakt. Toevallig was ook net een agendapunt van mij hoe zij deze intervisie verder wilde invullen. (meer diepgang en ook wel meer structuur dan alleen maar ervaringen uitwisselen wat tot nu toe erg belangrijk was). Per keer gaat nu iemand een situatie uitwerken en reflecteren.
Van hun zelf is het idee gekomen om voortaan op vrijdagavond te vergaderen, dat ze om beurten boodschappen gaan doen. Ze willen dan een uur eerder komen om hier te koken en dan tijdens het eten te vergaderen…………Dit ga vast goed komen!