Voor het echie!!!

Yvo is weer terug naar Nederland en ik stap over naar de volgende fase. Eerder dan gepland heb ik mijn eerst intake gehad en ben ik nu bezig met een observatie.
Eerder dan gepland om dat ik het voorbereidend werk nog niet ver genoeg vond maar niet alles laat zich plannen en zeker niet hier in Peru! Ik geef even een korte eerste indruk:

De eerste intake:
Een moeder van een zoontje van 5 jaar oud heeft op de laatste schooldag te horen gekregen dat ze nu echt haar zoontje moet gaan opvoeden, dan maar wat harder slaan want zo kan het niet meer. Hij maakt te veel ruzie met de andere kinderen, is te nadrukkelijk aanwezig en eigenlijk willen ze hem niet meer terug. Daarnaast het commentaar van de familie waar ze met haar zoon bij inwoont, hier heel gewoon! Zij vragen zich af waarom ze nog geen eens 1 kind kan opvoeden en weten allemaal hoe het beter moet maar kunnen haar niet helpen. Dit alles bij elkaar zorgen ervoor dat haar man en zij echt niet meer weten wat ze moeten en kunnen doen en kwamen toevallig achter ons project en wilden graag praten over onze mogelijkheden. Zij hadden via een vriendin wat te horen gekregen over autisme en herkende wel veel in het gedrag van hun zoon in het autisme……………….
En daar zit je dan, aan een Peruaanse keukentafel, te luisteren naar een Peruaans verhaal van een moeder die zich heel veel zorgen maakt over haar zoon. Weet dat er “iets” aan de hand moet zijn maar niet wetend wat. Zich schuldig voelend en zoekend naar waar zij het als ouders dan toch fout hebben gedaan.
Aan de ene kant heel grappig om te horen dat de kenmerken van autisme echt het zelfde zijn als in Nederland, die dsm is goed opgebouwd! Hij speelt op de zelfde manier met zijn autos als zo velen anderen. Kijkt net zo graag naar aktie films als verschillende andere jongens vanuit mijn caseload in Rotterdam en speelt ze na (hoe kan het anders op de precies dezelfde manier!!!!!!!!!! Wil graag contact maar doet dit zo bizar dat het mislukt en hem verdrietig maakt, de andere begrijpen hem niet en hij hen niet. Ook dit roept hij in wanhoop uit naar zijn ouders: “waarom begrijpen jullie mij toch niet!”

Pijnlijk om het gestoei van de moeder met haar gevoelens te zien, voel me te kort schieten in me toch nog beperkt Spaans. (eten bestellen in een restaurant of een praatje in de taxi is toch wat anders dan op het juiste moment de juiste gevoelens te verwoorden van een moeder met heel verdriet)
Confronterend om te horen dat de reacties vanuit de omgeving hier niet zo heel veel anders zijn dan in Nederland, alleen wat groffer als ik het zo mag zeggen. Adviezen in de trant van: je moet hem harder slaan heb ik toch nog nooit gehoord in Nederland! (gelukkkig!!!) Iedereen weet het beter maar er gebeurd en verandert niets.
De eerste afspraken zijn gemaakt, ik ga observeren b ij hen thuis. Ze willen graag uitleg maar nog liever snelle oplossingen want die school hijgt in hun nek! Gelukkig heeft hij nu 2 maanden vakantie, heb ik dus wat tijd om iets op te bouwen thuis. (tja beste collega’s ook hier is de valkuil groot om te snel te willen omdat ik te graag wil helpen. Alleen stapje voor stapje heet hier paseo por paseo) Aktie: in kaart brengen van het gedrag, uitleg van zijn autisme en wat betekend dit voor de ouders. Vervolgens gaan praten op school, kijken wat daar nog mogelijk is………………..
Onder de indruk nam ik afscheid van deze moeder, de moeder van Rodercio. Ze sprak nu al uit dat ze toch wel heel erg boft met die vriendin van haar die het autisme herkende van haar zoon. Mij kende

en dat ik haar nu verder wil helpen. Ze voelt zich nu al opgelucht, iemand die haar begrijpt, die herkent wat ze zegt en ook nog eens met haar wil gaan kijken hoe het allemaal wat beter kan gaan. (en gelukkig zie ik mogelijkheden met deze gemotiveerde moeder die van nature al zo goed oor heeft wat haar zoontje nodig heeft) Hartverwarmend om te merken dat ze nu al vertrouwen in mij heeft, nu dit nog waarmaken……………
( zo heel veel is er dus niet anders, hier in Peru, ik ben bang dat veel van mijn ex-collegas dit verhaal en de druk herkennen………………)
Ik ga aan de slag, heb er zin in en ook vertrouwen, poco de poco / paseo de paseo, wordt vervolgt!!!

Omdat de mail anders te lang wordt, vertel ik de observatie uit Lima wel de volgende keer. (natuurlijk ook erg leuk en interessant maar anders zou het mijn werk ook niet zijn!)
Geef me gelijk de kans om aan jullie terug te geven dat ik graag reacties wil op mijn mails. Het zijn en blijven algemene mails en ik merk dat het lastig is om ieder zijn vragen hier in te beantwoorden. Mocht je dus na het lezen van deze mail nog vragen hebben/ reacties willen geven: AUB!!! Ik heb de feedback nodig!

Wil je hele andere dingen weten, mail ze me ook. Ik geef iedereen antwoord maar als een inmiddels halve Peruaan spreek ik geen tijdstermijn meer af. (maar geloof mij, de afspraken worden uiteindelijk na gekomen, mijn keuken staat en ik ben er erg gelukkig mee. Het was het wachten waard!)

Mocht je horen dat andere mensen ook de mails willen lezen, laat ze aub naar mij mailen! Dan kan ik met `1 klik ze toevoegen aan mijn adresboek, is veel sneller dan dat ik de adressen 1 voor 1 zit toe te voegen, duurt hier zo lang. (echt waar, 5 minuten per adres kan hier rustig, zal dus blij zijn als ik zelf internet heb maar wanneer………………………..:))

Rest mij nog om te zeggen dat het echt goed met me gaat, dat ik nog geen moment spijt heb gehad van deze keuze en dat als jullie mijn eigen haarkleur willen zien (na 25 jaar is het dan zover) echt hier op bezoek moeten komen. (tja, het water en de zon in Peru hebben zo hun invloed om donker geverfde haren uit Nederland)

Adios y hasta pronto Willeke

Wil je hele andere dingen weten, mail ze me ook. Ik geef iedereen antwoord maar als een inmiddels halve Peruaan spreek ik geen tijdstermijn meer af. (maar geloof mij, de afspraken worden uiteindelijk na gekomen, mijn keuken staat en ik ben er erg gelukkig mee. Het was het wachten waard!)

Mocht je horen dat andere mensen ook de mails willen lezen, laat ze aub naar mij mailen! Dan kan ik met `1 klik ze toevoegen aan mijn adresboek, is veel sneller dan dat ik de adressen 1 voor 1 zit toe te voegen, duurt hier zo lang. (echt waar, 5 minuten per adres kan hier rustig, zal dus blij zijn als ik zelf internet heb maar wanneer………………………..:))

Rest mij nog om te zeggen dat het echt goed met me gaat, dat ik nog geen moment spijt heb gehad van deze keuze en dat als jullie mijn eigen haarkleur willen zien (na 25 jaar is het dan zover) echt hier op bezoek moeten komen. (tja, het water en de zon in Peru hebben zo hun invloed om donker geverfde haren uit Nederland)

Adios y hasta pronto Willeke