Het team in Peru bestaat uit professionele psychologen die aanvullende training in het begeleiden van kinderen met autisme hebben ontvangen. Zij krijgen regelmatig bijscholing en aanvullende training. Zij hebben een arbeidsovereenkomst met Abrazos Peru en ontvangen salaris voor hun werkzaamheden.
De meeste mensen zijn in staat alle informatie die ze ontvangen (door zien, horen, voelen enz.) te combineren en te filteren tot een totaal beeld. Mensen met autisme niet, zij vangen alle signalen losstaand op, ook de niet-belangrijke. Ze hebben niet het vermogen om te filteren. Ze kunnen dus geen onderscheid maken tussen wat relevant is en wat niet, kunnen situaties vaak niet goed overzien en invoelen. Dat is de reden dat ze regelmatig de essentie van de ontvangen informatie missen en anders reageren. De tegenreactie leidt bij hen tot gevoelens van onbegrip, boosheid en zelfs paniek. Willeke Brouwers geeft regelmatig inzicht in dagelijkse situaties via haar blogs.
Autisme bestaat in de hele wereld. Het begint steeds meer bekend te raken, evenwel in de Westerse landen is men veel verder met de herkenning en begeleiding. In veel landen waar de gezondheidszorg nog niet zo ver is, is autisme vaak een niet herkend probleem zo ook in Zuid Amerika Peru is min of meer bij toeval als werkgebied ontstaan omdat Titus Bovenberg hier aan de lijve het schrijnende tekort aan kennis en hulpverlening heeft ervaren.
Abrazos heeft een eigen gebouw aan de rand van Cusco-centrum , door deze ligging is het voor iedereen goed te bereiken.
Therapeuten gaan ook bij mensen thuis op bezoek. In hun eigen omgeving laat het kind eerder het echte gedrag zien, voelen ouders zich meer op hun gemak om hun verhaal te vertellen en vragen te stellen. De hulpverleners krijgen beter inzicht in de thuissituatie. Zij kunnen hun adviezen en begeleiding dan richten op de specifieke problemen van dit kind in dit gezin. Autisme kent vele gezichten en vraagt steeds een aangepaste benadering.
In eerste instantie zijn er veel overeenkomsten: dezelfde vragen, dezelfde onmacht en het verdriet is niet anders.
Welke verschillen zijn er dan wel tussen autisme in Peru en in Nederland:
De schuldvraag: Bij mij in de familie heeft niemand zo’n kind, waarom wij dan wel? Wat heb ik fout gedaan? Vooral vaders geven de schuld aan hun vrouw, dat is dubbel zwaar voor de moeder. In Nederland horen we ook wel eens: “Geef hem maar eens een week aan mij en het zal wel beter gaan”. In Peru verwijt de familie, buren en onderwijzers vaak het gedrag van het kind aan de ouders. “Verwend; jullie hebben het kind laten vallen toen het klein was; geven het niet goed te eten of te weinig aandacht. Jullie moeten harder slaan”.
De woonsituatie: In Peru wonen vaak hele families in één huis omdat de huur met zijn allen beter op te brengen is. Dit betekent dat de therapeut/begeleider niet alleen met de ouders aan het werk is maar ook met de oma (die vaak voor het kind zorgt wanneer de moeder werkt), met de ooms en tantes die ook betrokken zijn bij het kind. De begeleider moet een groter aantal mensen op één lijn zien te krijgen. Het is belangrijk dat iedereen gelijkgericht handelt en reageert, juist een kind met autisme heeft daar behoefte aan. Vaak organiseren we na de diagnosestelling een familiebijeenkomst, waar we uitleggen wat autisme is.
De verschillende/ elkaar tegensprekende diagnoses: Er zijn artsen die autisme herkennen; zij worden vaak tegengesproken door andere hulpverleners. Iedereen meent hier een diagnose te mogen stellen, ook hulpverleners die geen verstand hebben van autisme. Het is voor ouders erg verwarrend om steeds iets anders te moeten horen.