De beste wensen voor 2009……..kan het nog, jawel!

Hier dan eindelijk weer een berichtje van mij, het is lang geleden, ik weet het, maar er gebeurt ook zoveel. Allereerst was ik natuurlijk een maand in Nederland en heb ik de meeste van jullie weer even kunnen zien, leuk!
Precies de eerste morgen dat ik in Lima was kreeg ik telefoon van Migraciones met de boodschap dat mijn werkvergunning was goedgekeurd en dat ik binnen 30 dagen naar La Paz in Bolivia moest gaan om een stempel te gaan ophalen. (= kopen) Goed nieuws, maar geen handige planning omdat ik net een maand weg was geweest en ik iedereen wilde gaan bezoeken……

Even een stempel ophalen in La Paz betekend een week weg zijn, de reis is 12 uur in de bus.
Dan kom je in La Paz aan maar is Migraciones dicht, daar kon ik pas de andere dag naar toe. Moest weer van alles kopieren, foto’s en nog een keer kopieren, inleveren en kom dan de andere dag maar terug om het op te halen + laat je paspoort maar hier: Help, ik heb geleerd dat ik die nooit mag afgeven maar wat moet ik nu……. Afijn, de andere dag kon ik in de middag terug komen en……….moesten ze het nog even in orde maken! Na een half uurtje wachten had ik weer een belangrijk onderdeel van mijn werkvergunning.
In de week daarna heb ik kunnen werken, iedereen weer bezocht en even bij gekletst. Bij de meeste ging alles goed, bij andere weer even wat minder.
Vervolgens moest ik met mijn stempel naar Lima om dan eindelijk mijn vergunning op te halen…….. Wel een ervaring op zich, er was me verteld dat dit in een paar dagen kon. Interpol kon het wel eens willen ophouden maar als je dan zei dat je van Cusco was en niet zoveel tijd had, kon je ook daar de andere dag je bewijs van goed gedrag ophalen. Vol goede moed naar Lima, met in zicht dat Yvo zaterdags aankwam. Ik had dus voor ons een ticket gekocht om zondags naar Cusco te gaan. (ik wilde onderhand ook echt eens aan het werk).
Weer eerst naar Migraciones, kopietje hier en daar (wat ze er mee doen????) en naar Interpol met mijn opdracht te zeggen dat ik van Cusco was en dan kwam alles goed. Ik kom bij Interpol aan en vond het allemaal nog wel grappig: foto van links van voren, tanden tellen / gewicht en lengte………noem maar op. Alles wilde ze weten, daarna kwam de boodschap: Kom over 5 dagen maar terug! Ik geantwoord met mijn ingestudeerde zinnetje: Mevr ik woon in Cusco en kan hier niet zo lang blijven. Aub helpt u mij en kan het op een andere manier. Vriendelijk, netjes met mijn aardigste gezicht. Helaas, mevr was onvermurwbaar en ik werd naar buiten gestuurd op een duidelijke en niet zo’n vriendelijk manier en ik mocht over 5 dagen terug komen.
Ik naar Migraciones terug, daar had ik een aardig meisje ontmoet, misschien kon zij even bellen ofzo. Wel van haar kreeg ik het advies, ga morgen terug en vraag of je met deze meneer mag spreken. Ze schreef een naam op een kladpapiertje, ik moest maar op tijd gaan en mocht tegen niemand zeggen waarom ik wilde praten met hem……….
Zo gezegd zo gedaan, dus ik was er 5 minuten voor openingstijd, iedereen stond nog wat te kletsen en te lachen. Hola señorita, wat kom je doen? Ik wil even met deze meneer spreken, iedereen werd helemaal stil. Ik werd naar een kamertje ernaast gebracht en de sfeer veranderde direct! In het kamertje daarnaast zat die mevrouw die me dag daarvoor zo duidelijk had gemaakt dat ik moest verdwijnen en over 5 dagen terug mocht komen. Ook zij vroeg meteen, wat kom je nu weer doen, je weet toch dat het pas over 5 dagen klaar is! Dus ik weer gezegd dat ik zat te wachten op deze meneer omdat ik even wilde praten met hem. Waarom? Op advies van Migraciones. Wat er toen gebeurde, ze begon te gillen: wie was ik wel, of ik het verschil wel wist tussen migraciones en interpol en nog veel meer. Ik vroeg me af of het wel zo’n slimme actie was en keek maar naar de grond. Ondertussen zocht ze in papieren en na 10 minuten kreeg ik ineens iets wat ik moest ondertekenen. Daarna werd ik weg gestuurd………..maar waar is die aardige meneer met wie ik even wil praten? Neem dit papier maar mee en ga maar naar je vrienden van Migraciones…….
Daar aangekomen werd ook meteen aan me gevraagd: wat kom je nu weer doen? Verteld wat er was gebeurd en dat ik dacht dat ik het juiste papier had. Dat kan niet, zei dat aardige meisje, ik liet het zien en ze begon keihard te lachen. Ik vroeg aan haar: maar wie was dat nu op dat papiertje? Ooh,zei ze, dat was de directeur van Interpol!

Afijn, alles is nu echt goed geregeld en ik kan rustig overal aan het werk met mijn werkvergunning. Echt een heel fijn gevoel.
Maandag voor kerst ben ik samen met de auxiliars naar de families Panetons gaan brengen met een kerstkaartje, is hier een gewoonte. Paneton is ons kerstbrood zal ik maar zeggen maar dan anders……… Ik vond dat een hele indrukwekkende ervaring, iedereen vond het leuk en was er erg blij mee maar sommige families kregen gewoon tranen in hun ogen. Zij kunnen echt niets lekkers kopen voor de kerst en nu hadden ze toch een Paneton! Indrukwekkend als ik dan denk aan het kerstfeest in Nederland, zo’n confronterend groot verschil.

Op vrijdagavond heb ik samen met Yvo kippen in de oven voor de auxiliars gemaakt, zij brachten allemaal een bijgerecht mee en zo hebben we onze kerstviering van Abrazos gevierd. We hadden lootjes getrokken en moesten voor onze amiga secreta een kadootje kopen. Dit moest je aanbieden met een beschrijving van de persoon, 3 x raden hoe ze mij beschreven………….mijn lange vriendin!!!!!
Sinds ik terug ben heb ik al weer 3 nieuwe aanmeldingen en ik heb het echt druk. Gelukkig is het hier nu zomervakantie en zijn de scholen dicht, dat geeft me wat meer ruimte.
Ik heb vrijdag aan de auxiliars een bijscholing observatie gegeven, erg leuk! Ze hadden wel globaal wat gehad tijdens hun studie maar niet zo gedetailleerd, begrijpen nu eindelijk wat ik wil als ik om

een beschrijving van gedrag vraag. We hebben samen geoefend, na een paar minuten schroom om fouten te maken was er daarna een open sfeer om te oefenen en te lachen als iemand weer in een valkuil trapte.

De volgende keer ga ik jullie echt eerder berichten, beloofd!

Un Abrazo,
Willeke